Günaydın diyorum; çünkü henüz uyandım. Mutfaktan bir bardak su almaya giderken, gözüm sehpanın üzerinde şarj kablosuna bağlı duran telefona ilişti.
Saat kaç diye baktım, okuyucu merakta kalmasın diye onu da yazayım: Saat tam 06.23’ü gösteriyor.
Alışkanlık işte… Telefonu görür görmez, “Bir bakayım bakalım, akşamdan sabaha neler olmuş?” dedim. Bu arada suyu çoktan unutmuşum bile.
Telefonu açar açmaz, her daim olduğu gibi, sevgili Adnan Yeşiltaş’ın; şık giyimiyle, eski başkanımız merhum Sabri Ateş Bey’le çekilmiş bir fotoğrafı gözüme ilişti.
Adnan Bey ile Sabri Bey, zaman zaman karşı görüşlerde bulunmalarına ve Adnan Bey’in Sabri Bey’i eleştirdiği anlar olmasına rağmen, Sabri Bey’in o asil duruşunu ve yaklaşımını an latan, şiir tadındaki yazısını nefesimi tutarak okudum. Okurken bir yandan da “unutmayayım” diye biraz hızlı hızlı ilerledim. Çünkü rahmetli Sabri Ateş Bey’le yaşadığım küçük ama çok anlamlı bir hatıra aklıma geldi. Unutmadan yazmak istedim.
Ümraniye Prenses Düğün Salonu’nda, İstanbul Emlakçıları Derneği’nin yada Odası’nın, şimdi tam hatırlaya mıyorum, yemekli bir gecesi vardı.
O gece, cinsini şu an hatırlayamadığım bir emtia açık artırmaya çıkarılmıştı. En yüksek teklifi ben vermiş olacağım ki, açık artırma üzerimde kaldı.
Açık artırmayı organize eden ekip, eşyayla birlikte masama geldi. Eşyayı teslim edecekler, parasını alacaklardı. Ancak o an üzerimde ne çek defteri vardı ne de o kadar nakit para…
O zamanlar kredi kartı yok, EFT yok. Ya çek kesece ksiniz, ya nakit ödeyeceksiniz yada bizzat bankaya gidip hesaba para yatıracaksınız.
Ben de ekibe,
“Siz hesap numaranızı verin, makbuzu kesin. Sanırım bu bir halıydı; onu da tekrar derneğe bağışlamak istiyorum. Paranızı yarın sabah erkenden hesabınıza yatırırım,” dedim.
Ancak ekipteki arkadaşlar beni tanımadıkları için itirazlar başladı. Ortamda bir kargaşa oluştu. O sırada durumu fark eden Sabri Bey masama geldi.
“Ne oldu, sorun nedir?” diye sordu.
Üzerimde nakit olmadığını öğrenince, görevli arkadaşlara dönüp şu meşhur sözünü söyledi:
“Arkadaşlar, siz Kaçmaz Emlak’ı duymadıysanız, henüz emlakçı olamamışsınız demektir.”
Sonra devam etti:
“Yarın sabah hangi gazeteyi alırsanız alın, Kaçmaz Emlak’ın yarımşar sayfa reklamlarını görürsünüz zaten. Ayrıca ben Aziz Bey’e kefilim. Makbuzu kesin, işinize bakın.”
Ardından bana dönüp yanaklarımdan öperek: “Azizciğim, kusura bakma. Arkadaşlar adına özür dilerim.
Ayrıca bağışın için de çok teşekkür ederim,” dedi.
Bu sözlerini, hiç unutmuyorum.
Sabri Başkan’la zaman zaman gerek yüz yüze, gerekse telefonla görüşürdük.
Gerçekten demokrat, aydın ve duayen bir meslektaşımızdı.
Allah’tan rahmet diliyorum. Nur içinde yatsın inşallah.
Ayrıca Adnan Yeşiltaş Başkanımıza da özellikle teşekkür ediyorum. Bir meslektaş olarak son derece vefalı bir duruş sergilemiştir. Hastalığı süresince Sabri Başkan’ı en çok ziyaret eden, vefasını fiilen gösteren meslektaşlarımızdan biri olmuştur.
.................................................................
